கிழக்கில் இருந்து மேற்கு நோக்கி ‘ஷெர்லாக் ஹோம்ஸ் வாழ்ந்த வீடு’

இலக்கியக் கட்டுரை என்றால் வரையறுக்கப்பட்ட வடிவத்தோடும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட சொற்களின் சேர்க்கையோடும் எழுதப்படுவது என்கிற நம்பிக்கை பரவலாக இருந்து வருகிறது. இந்தச் சட்டகத்திற்குள் சிக்காமல் ஜனரஞ்சகமாக, அதே சமயம் புனைவிற்கான மொழியில் அமைந்திருக்கிறது ‘ஷெர்லாக் ஹோம்ஸ் வாழ்ந்த வீடு’. இராமனாதனின் இந்த நூலில் இலக்கியம், திரை, ஆளுமைகள், அனுபவங்கள் என்னும் பகுப்பின் கீழ் 28 கட்டுரைகள் இருக்கின்றன. அவை யாவும் காலச்சுவடு உள்ளிட்ட இதழ்களில் வெளி வந்தவை. இந்நூலை வாசிக்கிறவர்கள் அவரவர் வாசிப்பு, அனுபவம் சார்ந்து பொருத்திப் பார்த்துக் கொள்ள முடியும்.

நூலாசிரியர் லண்டனில் உள்ள ஷெர்லாக் ஹோம்ஸ் அருங்காட்சியகத்திற்குச் சென்ற அனுபவத்தை வைத்துக்கொண்டு எழுதப்பட்ட ‘ஷெர்லாக் ஹோம்ஸ் வாழ்ந்த வீடு’ முதல் கட்டுரையாக இடம் பெற்றிருக்கிறது. ஒரு படைப்பு பல்வேறு அடையாள வேறுபாடுகளைத் தாண்டி வாசிப்பு மனங்களை இணைக்கும் வல்லமை வாய்ந்தது என்பதை ஸ்பானிய மொழியைப் பேசும் ஒரு சிறுவனுடன் தான் உரையாடிய வேடிக்கையான சம்பவத்தை வைத்து விவரித்து இருக்கிறார். அதாவது அந்தச் சிறுவன் நிறுத்தி நிறுத்தி ஆங்கிலத்தில் இராமனாதனைப் பார்த்து ‘நீங்கள் ஆப்கானிஸ்தானில் இருந்திருக்கிறீர்கள் என்று நினைக்கிறேன்’ என்று சொல்கிறான். அதற்கு இராமனாதன் அவனைப் போலவே நிறுத்தி நிறுத்தி ஆங்கிலத்தில் ‘ஆஹா அதை எப்படி கண்டு பிடித்தீர்கள்’ என்று கேட்கிறார். அந்தச் சிறுவன் உற்சாகமாகி இராமனாதனுடன் படம் எடுத்துக் கொள்கிறான். காரணம் அந்தச் சிறுவனும் இராமனாதனும் பேசிக் கொண்ட உரையாடல்கள் ஹோம்ஸூம் அவரது நண்பருமான வாட்ஸனும் முதன்முதலில் சந்தித்தபோது பேசிக்கொண்ட உரையாடல்கள் அவை. இரண்டு கற்பனை கதாபாத்திரங்களின் உரையாடல்கள் நூறு வருடங்களைத் தாண்டி உலகின் இரண்டு முனைகளில் பிறந்த வளர்ந்த இரண்டு நிஜ மனிதர்களுக்கிடையே உயிர்ப்போடு பரிமாறிக்கொள்ளப்படுகிறது. அயல் சமூகம் ஒரு படைப்பாளியை எப்படியெல்லாம் கொண்டாடுகிறது அல்லது அடுத்த தலைமுறைக்குக் கடத்துகிறது என்பதை அழகாக வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார் நூலாசிரியர். பல நாடுகளில் இராமனாதன் பணி செய்திருந்தாலும் இந்நூலைப் பொறுத்த மட்டில் சீனா குறிப்பாக ஹாங்ஹாங் அவருக்குப் பிடித்தமான இடமாகத் தெரிகிறது. நூலில் பல இடங்களில் சீனா சிறிதும் பெரிதுமாகக் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது.

சீனாவில் பேராசிரியராகப் பணிபுரியும் எனது நண்பரோடு பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது சீனத் தயாரிப்புப் பொருள்களின் தரம் குறித்த பேச்சு வந்தது. பொதுவாகவே அவை தரம் குறைந்தவை என்பதான கருத்து இங்கு உண்டு. அந்த அடிப்படையில் நான் அவரோடு பேசிக் கொண்டிருந்தபோது அவர் முற்றிலும் மாறுபட்ட கருத்தைச் சொன்னார். அதாவது, சீனத் தயாரிப்புகள் தான் உண்மையிலேயே தரமானவை. பல கட்டங்களாகத் தரச் சோதனைகள் செய்த பிறகு தான் அவை சந்தைக்கு வருகின்றன. அதனால் அவை நீடித்து உழைக்கும் தன்மை கொண்டவையாக இருக்கும். சீனர்கள் தங்களது தயாரிப்புப் பொருள்களின் தரத்தோடு ஒருபோதும் சமரசம் செய்துகொள்ள மாட்டார்கள். சீனாவின் வர்த்தகப் பரவலை ஒழிக்க வேண்டுமென்று திட்டமிட்டே அந்நாட்டின் பெயரில் மேற்குலகின் கம்பெனிகள் சில தரமற்ற, விரைவில் பழுதடையக் கூடிய பொருள்களைத் தயாரித்து சந்தையில் வைத்தனர். அவற்றை நுகர்வு செய்த மக்களின் அதிருப்தியை சீனப் பொருள்களின் மீதான வெறுப்பாக மாற்றினர்.

ஏற்கனவே மேற்குலகின் தத்துவ, இலக்கிய, அரசியல் கோட்பாடுகள் குறித்து காலனியத்திற்கு உள்பட்டிருந்த கீழைநாடுகளில் இருக்கும் உயர்வான எண்ணம், மேற்குலகின் தயாரிப்புகளையும் தரமானவை என நம்ப வைத்தன. நம்மூரிலும் அதுதான் நடந்தது என்றார். இது கவனத்தில் கொள்ள வேண்டிய விசயமாக எனக்குப்பட்டது. இந்தச் சம்வத்தோடு பொருத்திப் பார்க்கும் படியாக அமைந்திருக்கும் கட்டுரை ‘சீனக் கிண்ணத்திலிருந்து தமிழ்த் தட்டிற்கு’. இது ஐ.எப்.எஸ். அதிகாரியும் பயணி என்னும் புனைப்பெயரில் எழுதிக் கொண்டிருப்பவருமான ஸ்ரீதரனின் நூல்களை அறிமுகம் செய்யும் கட்டுரை. இதில் சீனமொழியும் தமிழும் பல கூறுகளில் ஒற்றுமை உடையனவாக இருக்கின்றன. இரண்டு நாடுகளுக்கும் அவற்றின் பண்பாடுகளுக்கும் இடையிலான ஆய்வுகளில் போதுமான கவனம் செலுத்தப்பட வேண்டும். அது நமது போதாமையை சரிசெய்யும் என்பது இராமனாதனின் விருப்பமாக வெளிப்பட்டிருக்கிறது. அதனால் தான் அந்தக் கட்டுரையை ‘தமிழ்த் தட்டில் நிறைய இடம் இருக்கிறது. சீனக் கிண்ணம் நிரம்பி வழிகிறது’ என்று முடிக்கிறார். ஏறக்குறைய இதை ஒட்டிய கட்டுரை தான் ‘அன்பாசிரியர் சொல்லும் சீனக் கதை’. சாமிநாத சர்மாவின் நூல்களைப் பற்றிப் பேசுகிறது. இக்கட்டுரையின் ஓரிடத்தில் சீனாவில் 1949 இல் ஆட்சிக்கு வந்தவர்கள் ‘நூறு பூக்கள் மலரட்டும்’ என்னும் எண்ணமுடையவர்களாக இருந்தார்கள். ஆனால் அவர்களின் ஆட்சியில் விமர்சனங்கள் சகித்துக்கொள்ளப்படவில்லை என்கிறார். அதிகாரத்தை விரும்புகிற ஜனநாயகம், அதை அடைந்த பிறகு ஜனநாயகத்திற்கு எதிரானதாகவே மாறிப்போய்விடுகிறது. இது ஜனநாயகக் கோட்பாட்டில் இருக்கும் ஆகசிறந்த பலவீனம். இதை விவரித்து பலநூறு பக்கங்களில் ஏராளமான நூல்கள் வந்துவிட்டன என்றாலும் நூலில் இராமனாதன் சொல்கிற இடமும் விதமும் சாமிநாத சர்மாவினுடைய எழுத்துக்களின் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்துகின்றன.

தமிழன் அறிவியலின் முன்னோடியா? என்றொரு கட்டுரை. இதை இன்றைய சூழலுக்கு அவசியமானதாகச் சொல்ல முடியும். ஏனெனில் அறிவியல் ரீதியாக நிறுவப்பட்ட உண்மைகளின் மீது பண்பாட்டு போர்வையில் படையெடுத்து அவற்றைக் காலி செய்யும் போக்கு அதிகரித்து வருகிறது. அறிவியல் உண்மைகளை அழித்தால் மட்டுமே பண்பாடுப் பொய்களை வாழ வைக்க முடியும் என்று பண்பாட்டுக் காவலர்கள் திட்டமிட்டு வேலை செய்கின்ற இந்தக் காலத்தில் இக்கட்டுரை முன்வைக்கிற செய்தி கூர்மையானது. ‘மகாபாரத காலத்திலேயே நம்மவர்களுக்கு சாட்டிலைட் தொழில்நுட்பம் தெரிந்திருந்தது. இராமாயணக் காலத்திலேயே விமானத் தொழில்நுட்பம் தெரிந்திருந்தது என்கிற ரீதியில் பேசுவோர் அதிகரித்துவிட்டார்கள். இப்படியான கருத்துகள் அறிவியல் மாநாடுகளிலேயே பேசப்படுகின்றன’ எனக் குறிப்பிடும் ஆசிரியர், வள்ளுவரும் ஒளவையாரும் இன்ன பிற தமிழ்ப்புலவர்களும் கனவு கண்டு களித்ததன் பலனாக அவர்கள் தமிழ் இலக்கியத்திற்கு வழங்கியிருக்கும் கொடை மிகப் பெரியது. அதற்காக நாம் பெருமைப்படலாம். ஆனால் இல்லாத அறிவியல் பெருமைகளை அவர்கள் மீது ஏற்றி வைப்பது யாருக்கும் பெருமை தராது. பழம்பெருமை பேசுவதை நிறுத்த வேண்டும் என்கிறார். அறிவியலை நேசிக்கிற, பண்பாட்டுப் பொய்களை அப்படியே நம்புகிற அறியாமையினர் மீது அக்கறைப்படுகிற ஒருவரால் மட்டுமே இந்த விசயத்தை எழுத முடியும். இராமனாதன் அதைச் செய்திருக்கிறார்.

‘திரை’ பகுதியில் சார்பட்டாவை வாசிக்கலாம் கட்டுரை குறிப்பிடத் தகுந்த ஒன்று. சினிமாவை எப்படி வாசிக்க வேண்டும் என்று பேசியிருக்கிறது. சில ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் வரை அரசியல் விமர்சகர்களாக இருந்தவர்களில் சிலர் இன்று முழுநேர சினிமா விமர்சகர்களாக மாறிவிட்டார்கள். அவர்களுக்கான சிலபஸ்ஸாக இக்கட்டுரையைக் குறிப்பிடலாம். இயக்குநரின் படைப்பு நுட்பத்தைச் சொல்லும் போது ஓரிடத்தில் இராமனாதன் சார்பட்டாவின் ஒரு காட்சியை விவரிக்கிறார். குத்துச்சண்டையில் இடியாப்பப் பரம்பரையைச் சார்ந்த வேம்புலி வெற்றி பெறுகிறான். அப்போது கபிலன் வெறும் பார்வையாளன் மட்டும் தான். பின்னாளில் சார்பட்டா சார்பாக வேம்புலியை கபிலன் தான் எதிர்கொள்ளப் போகிறான். அது அவனுக்கும் தெரியாது. யாருக்கும் தெரியாது. வெற்றி பெற்ற வேம்புலி மாலையும் கழுத்தும் கோப்பையும் கையுமாக நிற்கிறான். சார்பட்டாவின் தோல்வியால் வருத்தத்தோடு நிற்கும் கபிலன் அரங்கை விட்டு வெளியேறும் போது மேடையில் இருக்கும் வேம்புலியைத் திரும்பிப் பார்க்கிறான். இந்தக் காட்சியைக் குறிப்பிடும் நூலாசிரியர், கபிலன் அடைய வேண்டிய உயரத்தை இயக்குநர் குறிப்பால் உணர்த்துகிறார் என்கிறார். இப்படியான வாசிப்பு ஏற்கனவே இங்கு இருப்பது தான். ஆனால் அது காத்திரமாக வளர்த்தெடுக்கப்பட்டு இருக்கிறதா என்பது தான் கட்டுரைக்குள் தொனிக்கும் கேள்வி. ஒவ்வொரு இயக்குநரையும் அவரது சினிமாவோடு சேர்த்து வாசிக்கும் போது அல்லது விமர்சிக்கும் போது பராபட்சமற்ற அளவுகோலைப் பயன்படுத்தினால் மட்டுமே சினிமாவை சரியாக வாசிக்க முடியும் என்பதை இந்தக் கட்டுரை விவரித்திருக்கிறது. இந்தக் கட்டுரையை வாசித்து முடிக்கும் போது இதே நூலில் வேறொரு இடத்தில் இராமனாதன் ‘தமிழ்த்தட்டில் நிறைய இடம் இருக்கிறது. சீனக் கிண்ணம் நிரம்பி வழிகிறது’ என்றே வரிகளே மீண்டும் நினைவுக்கு வந்தன.

இந்த நூலில் குறிப்பிட்ட ஒரு நுவல்பொருளை எடுத்துக்கொண்டு அதன் முக்கியத்துவத்தைச் சுட்டிக் காட்டுவதற்காகக் கடந்த காலங்களைத் துணைக்கு அழைத்துக்கொள்ளும் போக்கு இருக்கிறது. இதற்கு உதாரணமாக இரண்டு கட்டுரைகளைச் சொல்ல முடியும். ஒன்று எழுத்தாளர் பெருமாள் முருகன் பற்றியது. மற்றொன்று ஆய்வாளர் வேங்கடாசலபதி பற்றியது. அண்மையில் புக்கர் விருதுக்கான நெடும்பட்டியலில் பெருமாள் முருகனின் பூக்குழியும் இடம் பெற்றது. நாமெல்லாம் அறிந்த செய்தி. ஒரு தமிழ்ப்படைப்பு புக்கரின் நெடும்பட்டியல் வரை சென்றது இது தான் முதல்முறை. இந்த இடத்தில் பூக்குழியின் சிறப்பைப் பேசுவது தான் நோக்கம். ஆனால் அவர் அதை நேரடியாகப் பேசவில்லை. புக்கரின் வெளிப்படைத் தன்மை, நடுவர்களின் தகுதி, படைப்பு பிரதிபலிக்கும் சமகாலத்தின் கவனப்படுத்தல், நெடும்பட்டியலின் தரம், நெடும்பட்டியலுக்குத் தேர்வான நூல்கள் ஏன் தேர்வு செய்யப்பட்டன என்பது குறித்து புக்கர் விருதுக் குழு வெளியிடும் அறிக்கை, புக்கர் வரை ஒரு நூல் கவனிக்கப்பட வேண்டுமென்றால் அடிப்படையில் செய்ய வேண்டிய வேலைகள் ஆகியவற்றை நூலாசிரியர் விவரிக்கிறார். விவரிப்பு விரிய விரிய பூக்குழி நாவல் எந்தவகையில் சிறந்தது என்பதை வாசகர் தன்னிச்சையாகவே உணர்ந்துகொள்ளுதல் நிகழ்கிறது. இதே போல தான் சலபதி தனது எழுத்துகளுக்காக எடுத்துக்கொள்ளும் சிரத்தைகளை விவரித்து அதன் வழி அவரது ஆய்வுகள், பதிப்புகள் ஆகியவற்றின் சிறப்பினை வெளிப்படுத்தி இருக்கிறார் நூலாசிரியர்.  மேற்கிலிருந்து கீழைத்தேயங்களுக்கு அறிவுரை சொல்வது மாதிரியான எழுத்துப் பெருக்கத்தின் மத்தியில் கீழை நாடுகளுக்குள்ளே குறிப்பாக சீனா – இந்தியாவிற்குள்ளே இணைத்துப் பார்க்க வேண்டிய அம்சங்கள் நிறைய இருக்கின்றன என்பதை பரவலாகச் சொல்லும் இந்நூல், கிழக்கே இருந்து மேற்கே பார்த்தல் என்னும் மரபின் தொடர்ச்சியில் சமகாலச் சான்றாகும்.

நூலாசிரியர்	:	மு.இராமனாதன்
விலை	:	ரூ.240
பதிப்பகம்	:	காலச்சுவடு
ஆண்டு	:	செப்டம்பர் 2024